బహుళ కథలు

హఠాత్తుగా మెలకువ వచ్చింది.  కిటికీ  అద్దంలోనుంచి  మసక మసకగా  వెలుతురు.  కిటికీ కి అవతల ఉండే కానుగ చెట్టు కొమ్మల మధ్య  నుంచి   తొలిపొద్దు భానుడి కిరణాలు లేలేత కనకాంబరం పూల రంగులో  కిటికీ అద్దంలో నుంచి ఏటవాలుగా  గదిలో పడుతున్నాయి.  నా కళ్ళు అప్రయత్నంగా గోడ గడియారం వైపు మళ్ళాయి.  సమయం ఆరుంపావు అని గడియారం ముళ్ళు నన్ను   వెక్కిరిస్తున్నాయి ఈ రోజు తాము   గెలిచామని. 

దిగ్గున లేవాలని చూసాను. పక్క మీద నుంచి అంగుళం కూడా కదలలేకపోయాను. తల అంతా దిమ్ముగా ఉంది.  ఈ రోజు నుంచి స్కూల్లో యూనిట్  పరీక్షలు.  పిల్లల సీటింగ్ అరేంజ్, నంబరింగ్ పని  బాధ్యతను నాకు,  తెలుగు మాస్టర్

సోమశేఖరంగారికి  అప్పజెప్పారు మా ప్రిన్సిపాల్ మేడం సుభాషిణి గారు.  నిన్న సాయంత్రమే కొంత పని పూర్తి చేసి మిగిలినది రాత్రి  భోజనాల తర్వాత కూర్చుని పూర్తి చేసి మాస్టర్ కి ఆ పేపర్స్ వాట్సాప్ లో పంపేసరికి  రాత్రి పదకండు అయింది.

బాగా తలనొప్పిగా ఉండి డిస్ప్రిన్ మాత్ర నీళ్లలో కలిపి తాగి పడుకుంటే ఇప్పటికి మెలుకువ వచ్చింది.  బాబోయ్... ఈ రోజు లేవడం ఆలస్యం అయిపోయింది.  ఇప్పుడు  వంట మొదలు పెడితే ఎప్పటికి అయ్యేను.  మళ్ళీ  లేవాలని  ప్రయత్నించాను కానీ లేవలేకపోయాను.  తలంతా సూదులు గ్రుచ్చినట్టు విపరీతంగా నొప్పి.  పొత్తికడుపు దగ్గర పేగులను మెలితిప్పినట్టు  విపరీతంగా బాధ. నా పరిస్థితి నాకు అర్ధం అయింది.  ప్రతినెలా ఉండేదే అయినా ఈ  మూడు రోజుల బాధ ఇప్పుడే రావాలా!?

పక్కకి తిరిగి చూసాను.  శ్రీవారు  గాఢ నిద్రలో ఉన్నారు.  లేపి కాస్త  పనిలో సాయం చేయమందామనుకున్నాను.  సాయం అడిగితే స్కూలుకి సెలవు పెట్టమంటారు కానీ  సాయం అందదు అని ఆ ప్రయత్నం విరమించుకున్నాను.   'నొప్పి చాల ఎక్కువగా ఉంది.  పోనీ సెలవు పెడితే' అనుకునే లోగానే  సెల్ మోగింది.  ఐదవ తరగతి స్టూడెంట్ " కైలాష్ " వాళ్ళ అమ్మ ఫోన్ చేసి  " గుడ్ మార్నింగ్ మేడం.. డైరీలో ఎగ్జామ్స్ పోర్షన్ రాసుకోవడం మర్చిపోయాడు కైలాష్.  కాస్త ఈ రోజు  పరీక్ష  జరిగే తెలుగు, మాథ్స్ సిలబస్ చెప్పండి. కైలాష్ ని చదివించాలి " అంది. "ఒక్క ఐదు నిముషాలు ఆగండి. నేను కాల్ చేస్తాను" అని చెప్పి జన్మనెత్తితిరా, అనుభవించితిరా అనుకుంటూ భారంగా  మంచం మీది నుంచి దిగాను.  మెల్లగా లేచి టేబుల్ మీద ఉండే బుక్  తెరచి సిలబస్ చూసి కైలాష్ వాళ్ళ అమ్మకి ఫోన్ చేసి  పరీక్షల పోర్షన్ చెప్పి సెల్  టేబుల్ మీద పెట్టేసాను. 

ఇంకాసేపు పడుకోవాలనిపించింది.  ఆ వెనువెంటనే  స్కూల్ కి ఆలస్యంగా వెళితే , అదీ ఎగ్జామ్స్ మొదటి  రోజు  మా ప్రిన్సిపాల్ మేడం తీక్షణమైన చూపులు, ఉగ్ర రూపం గుర్తుకు వచ్చి 'ఇష్టమైనంత సేపు హాయిగా పడుకునే అదృష్టం నాకు లేదులే ' అనుకుంటూ  నా అత్యాశకు విరక్తిగా నవ్వుకుని, కబోర్డులో  నల్ల కవర్లో దాచివుంచిన సానిటరీ పాడ్, టవల్, డ్రెస్ తీసుకుని వాష్ రూంకి వెళ్ళాను.

సమయం 8.30 అయింది.  ఇంకో పది నిముషాల్లో స్కూల్లో ఉండాలి నేను.  దొండకాయ కూర కలిపిన అన్నం లంచ్ బాక్స్ లో పెట్టుకున్నాను.    బాబు గదిలో చదువుకుంటున్నాడు .  వాడు తొమ్మిదింటికి  హడావిడిగా రెడీ అయి కాలేజీ కి వెళ్తాడు.  ఓ పక్క తల తుడుచుకుంటూ, ఇడ్లి నోట్లో కుక్కుకుంటున్నాను.  ఆయన ఇడ్లీలు  తిని సింకులో ప్లేట్ వేసి నీళ్ళు తాగుతూ నా వంక చూసాడు. 

" ఏంటి లతా ఇప్పుడు తలకి స్నానం  చేసావు". అన్నాడు. " అది అదీ కడుపు నొప్పిగా ఉందండీ" అన్నాను.                                                                                                                       

అర్ధమైనట్టు తల పంకించాడు.  

 " మీ స్కూటీ లో నన్ను " నా మాట పూర్తి కాకముందే " నాకు ఆఫీస్ కి టైం అయింది. నువ్వు ఆటోలో వెళ్ళు. నేను వెళుతున్నా" అంటూ స్కూటీ స్టార్ట్ చేసి మరోసారి నా వైపు చూసాడు.  మళ్ళీ నాలో ఆశ ఊపిరి పోసుకుని కాస్త దీనంగా ఆయన వంక చూసాను, రమ్మంటారేమో అని. 

" కడుపు నొప్పి మరీ ఎక్కువగా ఉంటే స్కూల్ కి రాలేనని మీ మేడంకి ఫోన్ చేసి చెప్పి రెస్ట్ తీసుకో " మరో మాటకు చోటివ్వకుండా వెళ్ళిపోయాడు .  అంతకంటే ఆయన నుంచి ఎక్కువ ఆశించడం నా అత్యాశ. ఓ పక్క కడుపు నొప్పి. మరోపక్క స్కూలుకి ఆలస్యం అవుతోందని కంగారుతో  తినే ఇడ్లి గొంతులోకి దిగలేదు.  ఇక తినలేక నీళ్ళు తాగి లంచ్ బాక్స్ హ్యాండ్ బ్యాగ్ లో పెట్టుకుని  బాబు కి  చెప్పి ఇంటి నుంచి బయట పడ్డాను.

 రహ్మత్ నగర్ చౌరస్తా  దగ్గర ఆటో కోసం ఎదురు చూస్తున్నా. నాలుగు  షేర్ ఆటోలు వచ్చివెళ్లాయి.  ప్రతి ఆటోలో  పదిమందికి తక్కువలేకుండా జనం ఉన్నారు.  సమయం ఎనిమిదీ నలభై అయింది.   రిజిస్టర్ లో సంతకం పెట్టాల్సిన సమయం అయిపోయింది. ఇక ఈ రోజు లేట్ కమర్ లెక్కే. మేడం దగ్గర ఎలాగూ అక్షింతలు తప్పవు.  ఏడుపు వస్తోంది నాకు.  దీనంగా నిల్చున్న  నా ముందుకు  ఒక ఆటో వచ్చి ఆగింది.  దాంట్లో కూడా దాదాపు ఎనిమిది మంది దాక ఉన్నారు.

ఇంకా ఎక్కించుకోవాలని ఆటోవాలా "బోరా  బండ  బోరా  బండ " అంటూ దీర్ఘం తీస్తూ  ఒక వింతైన రిథంలో అరుస్తున్నాడు.  బస్సు కూడా  ఇప్పట్లో వచ్చేటట్టు లేదు.  ఇక ఉపేక్షిస్తే  లాభం లేదనుకుని ఆటో ఎక్కి అంగుళం చోటు కూడా లేని సీట్ మీద అవతల వారిని నెట్టుకుంటూ కూర్చున్నాను. ఏం దయ తలచాడో కానీ ఆటోవాలా  ఇక ఆలస్యం చేయక ఆటోని ముందుకు ఉరికించాడు. రహ్మత్  నగర్ చౌరస్తా నుంచి  మెలికలు  తిరిగిన  కొండచిలువల్లా   ఉన్న  గల్లీల నుంచి ఆటో నేలమీది రాకెట్ లా దూసుకు పోతోంది.  గుంతలు, మిట్టలు, స్పీడ్ బ్రేకర్లు వచ్చినప్పుడల్లా ఆటో ఎగిరెగిరి పడుతోంది. ఆటో ఎగిరినప్పుడల్లా  నా కడుపు నొప్పి తారాస్థాయికి చేరి పేగులు లుంగచుట్టుకు పోతున్నట్టు అవుతోంది. బాధని పంటిబిగువున అణుచుకుంటున్నాను.  ఆటోని   కార్మికనగర్  చౌరస్తాలో  ఆపాడు డ్రైవర్.  అక్కడ దిగేవాళ్ళు, ఎక్కేవాళ్ళు. ఐదు నిముషాలు అయింది.  

 ఆటోవాలా ఇంకా "బోరబండ బోరబండ "అని అరుస్తూనే ఉన్నాడు.  నా అసహాయత కోపంగా రూపాంతరం చెంది " భాయ్, జర ఆటో పోనీయ రాదు ఇక. స్కూల్ కి లేట్ అవుతుంది " ఎంత కోపంగా అందామనుకున్నా అంతకంటే కఠినంగా మాటలు రాలేదు నాకు.

 " ఇంకోలని ఎక్కనీయండి మేడం" నిర్లష్యంగా జవాబిచ్చాడు ఆటోవాలా.

ఇక అతనికి చెప్పడం అంటే' చెవిటివాని  ముందు శంఖం ఊదినట్టే' అని  కిమ్మనకుండా కూర్చున్నాను ఆటో కమ్మి పట్టుకుని.  ఆటో లోపల రకరకాల మనుషులు.  చెమట, జర్దా కిల్లి, సారా వాసనలు కలగలసి కడుపులో తిప్పేస్తున్నాయి.  "హు.. ఈ షేర్ ఆటోలో ప్రయాణం అంటేనే డైరెక్టుగా నరకానికి పోవడమే. ఎన్నో సార్లు ఈ ప్రైవేట్ స్కూల్స్ లో జాబ్ మానేద్దాం అనుకున్నాను.  ఆయనది చిన్న ఉద్యోగం. బాబు  చదువు పూర్తయి వాడు  ఓ దారికొచ్చేదాకా ఆయన సంపాదనకు, నా సంపాదన  వేడినీళ్ళకు చన్నీళ్ళలా కాస్త ఆసరాగా ఈ జాబ్ చేయాల్సివస్తోంది.  ప్రైవేట్ స్కూల్స్ లో టీచర్ అంటే అక్కడ చాకిరీ బారెడు.  జీతం మూరెడు.  అయినా తప్పదు.  బి.ఎడ్. చేసిన నాకు ప్రభుత్వ ఉద్యోగం రాలేదు.  నా   చదువుకి  ఇంతకంటే పెద్ద జాబ్ ఎక్కడ వస్తుంది.   ఇంకెన్నాళ్ళో నాకీ బాధ.

తీరుబడిగా   ఆలోచించడానికి కూడా నీకు అర్హత లేదు  అంటూ ఆటో  బోరబండ చౌరస్తా లో  ఆగింది.  చేతిలో ఉన్న చిల్లర పైసలను ఆటోవాలా చేతిలో పెట్టి పరుగు లాంటి నడకతో స్కూల్ లోకి  వెళ్ళాను.   చేతిలో హాజరు పుస్తకం వంక, మరోవైపు గోడ గడియారం వంక మార్చి మార్చి చూస్తూ ఉంది ప్రిన్సిపాల్ మేడం సుభాషిణి. 

  " గుడ్ మార్నింగ్  మేడం " అన్నాను మేక పోతూ గాంభీర్యాన్ని  ముఖంలో ప్రదర్శిస్తూ.

  " ఎగ్జామ్స్ సమయంలోనే మీకందరికీ ఆలస్యం అవుతుందా? కట్టగట్టుకుని అంతా లేటుగా వస్తున్నారు " అన్న ఆమె భీకరమైన చూపులకు శక్తి ఉండే నేను అక్కడే మాడి మసైపోయుండేదాన్ని.  

" మేడం పీరియడ్ వచ్చింది. బాగా కడుపు నొప్పిగా ఉంటే పనులు తొందరగా చేయలేక పోయాను " నీళ్ళు నములుతున్నట్టు వచ్చాయి మాటలు నాకు.

 "  అదేం కొత్తనా. ఎప్పుడూ ఉండేదేగా. నాకింకేం  చెప్పొద్దు. స్టాప్ రూమ్ లో శోభారాణి టీచర్, సోమశేఖరం మాస్టర్ ఉన్నారు. వెళ్ళి ఎగ్జామ్స్ సీటింగ్ అరేంజ్మెంట్  విషయం చూడండి " తల తిప్పేసి ఎవరో పేరెంట్స్ తో మాట్లాడటం మొదలెట్టింది మేడం. 

 "బతుకు జీవుడా " అనుకుంటూ రెండు ఫ్లోర్లు ఎక్కలేక ఎక్కి సెకండ్ ఫ్లోర్ స్టాప్ రూమ్ లోకి వెళ్ళాను. 

అక్కడ శోభారాణి టీచర్ నన్ను చూస్తూనే " రండి శ్రీలతా టీచర్.  నేను ఇప్పుడే వచ్చాను. మేడం ఉగ్రావతారం చూసారా. మీకెందుకు లేట్  అయింది..? "  అంటుంటే  చిన్నగా నిట్టూర్చి బల్ల మీద కూర్చుని  మెట్లెక్కిన అలుపు కాస్త  తీర్చుకుని  గట్టిగా ఊపిరి పీల్చి వదిలి

 " శోభారాణి టీచర్ ఈ రోజు పొద్దున్న లేస్తూనే నాకు పీరియడ్ వచ్చింది.  బాగా తలనొప్పి, కడుపు నొప్పి.  ఇంటి పని సరిగా చేయలేక పోయాను.  వంట అయి, తలంటు స్నానం చేసేసరికి బాగా లేట్ అయింది.  ఆటో కూడా త్వరగా దొరకలేదు. ఇదుగో వచ్చేసరికి ఈ టైం అయింది. మేడం  దగ్గర  అష్టోత్తర శత, సహస్రనామాలు కూడా అయినాయి టీచర్"

అంటు నా ధోరణిలో చెప్తున్న దాన్ని హటాత్తుగా  ఆగిపోయాను.  స్టాప్ రూమ్ లో ఉన్న పెద్ద టేబుల్ చుట్టూ వేసి ఉన్న బల్లల్లో మా ఎదురు వైపు ఉన్న చివరి  బల్ల మీద   'సోమశేఖరం ' సార్ కూర్చుని ఉన్నారు. ఆయన్ని గమనించకుండా నేను మాట్లాడుతూ ఉన్నాను. ఆయన మా మాటలను విన్నారో లేదో తెలియలేదు కానీ నాకు ఏదో గిల్టీగా అనిపించి చిన్నగా

 " గుడ్ మార్నింగ్ సార్ ". "ఈ రోజు రావడం కాస్త ఆలస్యం అయింది. రాత్రి మీ  వాట్సాప్ కి సీటింగ్  అరేంజ్మెంట్ రాసిన  పేపర్  మెసేజ్ చేశాను. చూసారా సార్. అంతా ఓకే కదా " అన్నాను 

   ఓ చూపు నా వైపు చూసి తల ఊపి  ఊపనట్లు ఆడించి    మళ్ళీ పుస్తకం లోకి తల దూర్చారు  ఆయన.   ఇంతలోనే  ఉపేంద్ర ఆయమ్మ ప్లాస్క్, డిస్పోజబుల్ గ్లాసులు తీసుకుని స్టాప్ రూంలోకి వచ్చి

 " శోభమ్మ టీచర్, లతా టీచర్  ఈ రోజు  నుంచి పిల్లోల్లకి  పరీక్షలని హెడ్ మేడం  టీచర్లందరికి  'ఛాయా ' నాచేత తెప్పిచిర్రు .  ఇందాక   పొట్ట నొచ్చుతోందని మేడంకి చెప్పినవు కదా లతమ్మా . అందుకే ముంగడ మీ ఫ్లోర్ కే "ఛాయా  "  తెచ్చిన. ఇదుగో తాగుర్రి.   స్కూల్ బస్సు తుడవడానికి రమ్మని డైవర్   "సాయిలు " అన్న పిలిచిండు.  మల్లా ఇంటర్వెల్ లోగా నేను పైకొచ్చియాలా దారాలు పంచనీకి" అంటు వెళ్ళిపోయింది ఉపేంద్ర  ఆయమ్మ.

" అబ్బా ! ఈ రోజు మేడం కి మన మీద ఈ ప్రేమ ఏంటో, పొద్దున టిఫిన్ కూడా సరిగా తినలేదు టీచర్. టీ ' తాగితే కాస్త రిలీఫ్ గా ఉంటుంది " అంటూ నేను మూడు  గ్లాసులలో టీ పోసి ఒకటి శోభారాణి టీచర్ కి ఇచ్చాను.  రెండో గ్లాసును  " సార్ టీ తీసుకోండి " అంటూ సోమా శేఖరం సార్ కి అందించాను. 

  రెప్ప పాటులో ఆయన లేచి నిలబడి " బైట చేరాను అని ఇందాకే కదా చెప్తున్నావు.  ఓ మూల కూర్చుని ఉండక  తగుదునమ్మా అంటూ ఇల్లు వాకిలి ఏకం చేస్తూ అన్ని ముట్టుకోవడం ఎందుకు.  పైగా నీ చేత్తో నాకు టీ ఇస్తావా.." అంటూ విసురుగా  స్టాప్ రూమ్ నుంచి బయటకు వెళ్ళిపోయాడు.

ఒక్క క్షణం పాటు ఏం జరిగిందో తెలియలేదు నాకు.  శోభారాణి టీచర్ కూడా విస్తుపోయింది ఆయన ప్రవర్తనకి . 

 " అయ్యో ! సార్ ఏంటి అలా అనేసారు " అంది.

టీచర్ మాటలు నాకు వినపడలేదు.  పొద్దున్న నుంచి నొప్పి,  నా పరిస్థితి తెలిసి కూడా మా వారు నన్ను స్కూల్ దగ్గర డ్రాప్ చేయకపోవడం, స్కూలుకి లేటుగా రావడం, మేడం దగ్గర తిట్లు, ఇప్పుడు సార్ దగ్గర ఈ అవమానం వెరసి గుండెల్లోని బాధ అంతా కట్టలు తెంచుకుని కన్నీటి రూపంలో బయటకు వచ్చింది నాకు.

 " అయ్యో లతా టీచర్..! బాధ  పడకండి.  సార్ మాటలను లైట్ తీసుకోండి.  ఇలాంటివి చాల సార్లు ఎదుర్కొన్నాను నేను. ఇప్పుడు సార్ అన్నారు. ఇంతకు ముందైతే సీనియర్ టీచర్లు  కొందరు ఈ విషయంలో నన్ను, ఇంకొందరిని చాల బాధ పెట్టారు. మన ఆడవాళ్ళే మన సమస్యను అర్ధం చేసుకోకుండా  ఇదేదో మనం స్వయంగా చేసిన నేరం అన్నట్టు చూస్తారు" అంది శోభారాణి టీచర్ నా వైపు ఓదార్పుగా చూస్తూ.     

నా బాధ, శోభారాణి టీచర్ మాటలు విని  శ్రావణి, సుజాత  టీచర్ లు కూడా స్టాప్ రూమ్ లోకి వచ్చారు ఏం జరిగింది అంటూ.  

సోమశేఖరం సార్ ఆ స్కూల్లో  చాల సీనియర్ టీచర్.  దాదాపు రిటైర్మెంట్ కి దగ్గర వయసు. సనాతన సంప్రదాయంలను బాగా వంటబట్టించుకున్న వారు.  రోజు టీచర్లలందరితో, నాతో సహా బాగా మాట్లాడుతారు.  అడగక పోయిన  'ఇదిగో అమ్మాయి  ఈ పాఠం ఇలా చెప్పాలి, ఈ పని ఇలా చెయ్యాలి  ' అంటూ సలహాలిచ్చేవారు. అటువంటిది ఈ రోజు నా పట్ల ఆయన చూపిన ఏహ్య భావం  నన్ను నా కడుపు నొప్పి కంటే ఎక్కువ బాధ పెట్టింది. అందరు టీచర్లు తలోమాట అంటుండగానే  ఇంటర్వెల్ గంట మ్రోగింది.

లోపలి గంట కొట్టడంతోనే ప్రిన్సిపాల్ మేడం టీచర్లను వాళ్ళకి అలాట్ చేసిన రూంలకి పంపించింది ఎగ్జామ్స్ ఇన్విజిలేషన్ కోసం. పొద్దున ఓ పరీక్ష, మధ్యాహ్నం లంచ్ తర్వాత మరో  పరీక్ష పూర్తైయేసరికి సాయంత్రం నాలుగయింది.  ఆ తర్వాత ఓ గంట  స్టడీ  అవర్. అప్పటివరకు ఒక్క నిముషం కూడా కూర్చోవడానికి కుదరలేదు నాకు.   

రిజిస్టర్ లో సాయంత్రపు సంతకం చేసి బయట పడేసరికి  ఐదున్నర  అయింది.  రహ్మత్ నగర్ వైపు వెళ్ళేది నేను, సోమశేఖరం మాస్టర్. మేమిద్దరమే.  ఆయన రహ్మత్ నగర్ దాటి యూసుఫ్ గూడ బస్తి అవతల ఉన్న మథురా నగర్ వెళ్ళాలి.  రోజు పాత మోపెడ్ బండిలో   ఆయన, షేర్ ఆటోలో నేను వెళ్ళేవాళ్ళం.

ఎంతసేపు బోరబండ చౌరస్తాలో నిలబడ్డా ఎందుకో ఈ రోజు ఒక్క షేర్ ఆటో కానీ, బస్సు కానీ రాలేదు.  పొద్దున నుంచి జరిగిన అవమానాలు, తలనొప్పి నిలబడలేకపోతున్నాను నేను.  ఇక లాభం లేదని కార్మిక నగర్ వరకు నడుచుకుంటూ పోయి అక్కడ ఆటో ఎక్కుదాం అనుకుని మెయిన్ గల్లీ నుంచి కాస్త పక్కకు ఉన్న సైడ్ గల్లిలో చిన్నగా నడుచుకుంటూ పోతున్నాను.   గల్లిలో ఎక్కడా జనసంచారమే లేదు.  సోమశేఖరం సార్ కూడా వెళ్లిపోయారేమో.  ఆయన తీరు తలచుకుంటేనే  మనసంతా బాధతో నిండిపోతోంది.  గల్లిలో అంతా  అడుగడునా పెద్ద పెద్ద గుంతలు ఉన్నాయి.  వాటిలో నీరు నిండి  మురుగు వాసనా వస్తోంది.  జాగ్రత్తగా అడుగు వేయక పొతే గుంటలో పడడం ఖాయం.  ఆ  గల్లిలో   పెద్దగా ఇళ్ళు కానీ, షట్టర్లు కానీ లేవు. 

అడుగులో అడుగేసుకుంటూ మెల్లగా నడుస్తున్నాను.  అప్పటికే చీకటి "నా డ్యూటీకి నేను వచ్చేస్తున్నా"  అంటూ బొగ్గు రంగు పులుముకుని  చిక్కగా అల్లుకుంటోంది.  వాహనాల ట్రాఫిక్ ఉండదని  ఈ  గల్లీ లోకి రావడం నా పొరపాటైంది. చీకట్లో ఎక్కడ గుంటలో అడుగు వేస్తానో అని భయంగా మెల్లిగా నడుస్తున్నాను.

ఉన్నట్టుండి వెనుక నుండి దబ్బున ఏదో పడ్డ చప్పుడైంది.  వెనువెంటనే " అమ్మా" అన్న అరుపు  గాల్లో ప్రతిధ్వనించింది.  దిగ్గున వెనక్కి తిరిగి చూసాను నేను.   నాకు కాస్త  దూరంలోనే  గుంటలో పడ్డ సోమశేఖరం మాస్టర్ కనిపించారు.  ఆయన మోపెడ్ బండి  పక్కకు పడిపోయి ఉంది. పరీక్ష పేపర్లు అన్ని చెల్లా చెదురుగా పడిపోయాయి. గుంత అంచు బలంగా నుదుటికి కొట్టుకున్నట్లు ఉంది. నుదుటి నుంచి  ధారగా  రక్తం కారి మాస్టారి తెల్ల చొక్కాని ఎర్రగా  తడిపేస్తోంది.  గుంటలో  నుంచి లేవడానికి విఫల ప్రయత్నం  చేస్తూ నా వైపు చేయి చాచి రమ్మని  సైగ చేస్తున్నాడు ఆయన.

" అయ్యో సార్, పడిపోయారా..! " అప్పటి దాకా ఆయన మీద ఉన్న కోపం, బాధ ఎగిరిపోయాయి

​

******************************************************************************

​

మరో మార్గం కథ

జయంతి వాసరచెట్ల

బయట జోరుగా వర్షం కురుస్తుంది.

సాయంత్రం ఐదు గంటలు కావస్తోంది!

 వృద్ధాశ్రమంలోని  పెద్దలంతా ఒకే దగ్గర కూర్చుని వేడివేడిగా సుబ్బయ్య తెచ్చిన పకోడీలు తింటూ ఆనందంగా కాలక్షేపం చేస్తున్నారు.

వారు ఆనందంగా ఉన్నారో….నటిస్తున్నారో….

 ఆదుర్దాగా ఉన్నారో ….కానీ ఏ భావనా బయటకు కనిపించడంలేదు.

అందరికళ్ళూ మళ్లీమళ్లీ గేటు వైపు చూస్తున్నాయి.

ఈరోజు ఆదివారం కావడమే అందుకు కారణం.

తమ కుటుంబ సభ్యులు వాళ్లని చూడడానికి వస్తారు.వస్తూ వస్తూ వాళ్ళ మనవలనూ మనవరాళ్ళనూ తీసుకుని వస్తారు.వాళ్ళతో కాసేపు ఆడుకోవచ్చు కబుర్లు చెప్పుకోవచ్చు తమ కొడుకులను కానీ బిడ్డలను కానీ ఎవరూ లేకపోతే గార్డియన్లుగా ఉన్నవారిని కానీ కలుసుకుంటారు.వారితో వారి మనసులోని బాధను ఉన్నకాసేపట్లో చెప్పుకుని తృప్తి పడతారు.

కానీ పొద్దున్నుంచీ ఈ వర్షం పడుతూనే ఉంది.

 మనవాళ్ళు వస్తారా రారా అని అందరి మనసుల్లో బాధ ఆదుర్దా తొంగి చూస్తుంది.

ఒక్కో నిమిషం సమయం గడిచినకొద్దీ కళ్ళల్లో నీళ్ళు నిండుతున్నాయి.

ఎవరికి వారు వాటిని కనిపించనీయకుండా చేయడానికి తెగ ఆరాటపడుతున్నారు.

అది "మరో మార్గం" వృద్ధాశ్రమం అక్కడ దాదాపు గా వందమంది దాకా వృద్దులు ఆశ్రయం పొందుతున్నారు.

వాళ్ళు ఆర్థికంగా ఎదుగూబొదుగూ లేనివాళ్ళు కాదు.అందరూ  మంచి ఉన్నతస్థాయి లో ఉన్న కుటుంబాల వాళ్ళే …...భర్త లేని భార్యలు, భార్యలు లేని భర్తలు, సంతానం లేని దంపతులు , విధిలేని పరిస్థితుల్లో ఆశ్రయం కోసం వచ్చిన వాళ్ళు ఉన్నారు.

ఇష్టపడి ఉంటున్నవాళ్ళెవరూ లేరు విధి లేని పరిస్థితుల్లో ఉన్న వాళ్ళే అందరూ. ఇక్కడి కి వచ్చిన తర్వాత అందరూ ఒకే కుటుంబం లా కలిసీమెలిసీ ఒకరికి ఒకరం అన్న చందంగా ఉంటున్నారందరు.

అది ఆదివారం కావడంతో ...సాయంకాలం తమ వాళ్ళు వస్తారనే ఆనందం ఒకవైపూ వర్షం వల్ల ఎక్కడ రాకుండా పోతారోననే భయం ఒకవైపు అందరిలో కనిపిస్తూనే ఉంది.

ఎవరికివారు తోచింది మాట్లాడుతూనే ఉన్నారు కానీ ….

అందులో ఆఖరి వరుసలో సోఫాలో వెనక్కి ఆనుకుని కూర్చున్న పెద్దావిడ వరలక్ష్మి వయసు 68 సంవత్సరాలు సరిగ్గా వినలేదు, నడవలేదు, ఆమెకు షుగర్, బిపి ,ఉన్నాయి. మాటలు స్పష్టంగా మాట్లాడడం  రాదు.తనకున్న ఒక్కగానొక్క కొడుకు ఆరునెలల క్రితం మరోమార్గం  వృద్ధాశ్రమం లో వదిలి 

వెళ్ళాడు.

" ఒక్కగానొక్క కొడుకు వాడిని ఎంత ప్రేమగా పెంచింది"

 కొడుకు పుట్టిన రెండు సంవత్సరాలకే భర్తను కోల్పోయింది వరలక్ష్మి .

అప్పటినుండి వాడే తన  ప్రాణానికి ప్రాణంగా పెంచి పెద్ద చేసింది. మంచి చదువులు చెప్పించింది. దాయాదుల దాడి నుండి తనను తాను కాపడుకుంటూ కొడుకు పై ఎవరి కన్నూ పడకుండా పెంచింది.

భర్త చనిపోయాక అతని ఉద్యోగం తనకు ఇస్తే ఎలాంటి అనుభవం లేకపోయినా పని నేర్చుకుని  భర్త స్థానం లో తన పేరు ను నిలుపుకుంది.

"చిన్న వయసే మరో పెళ్ళి చేసుకోమ్మని చాలా మంది సలహా ఇచ్చారు."

కానీ తనకు అలాంటి ఆలోచనే లేదని మరోసారి తనవద్ద అలాంటి ప్రస్తావన తీసుకు రావద్దని తెగేసి చెప్పింది.

మనసును రాయిగా చేసుకుని జీవించింది.

కొడుకు కోసం వాడి భవిష్యత్తు కోసం తను శ్వాసించింది.

ఆస్తి అంతస్తులు సమకూర్చి మంచి కుటుంబానికి చెందిన అమ్మాయి తో పెళ్లి చేసింది. ఇప్పుడు వారికి ఇద్దరు పిల్లలు వాళ్ళతో ఆడుకోవాలనీ

 మంచి మంచి కథలు చెప్పాలని, నానమ్మా నానమ్మా అంటూ వాళ్ళు తనచుట్టూ తిరగాలనీ బుంగమూతి పెట్టుకుని అలిగితే తానే ఓదార్చి అడిగినవన్నీ కొనివ్వాలనీ ఎన్నో కోరికలు మనసులోనే పెట్టేసుకుంది. 

ఏనాడూ తను వృద్ధాశ్రమంలో చేరాల్సి వస్తుందని తన జీవిత చరమాంకంలో ముక్కూ ముఖం తెలియని ప్రదేశంలో ఉండాల్సొస్తుందని 

ఊహ కైనా అందని  విషయం. 

అనుకోకుండా ఒకరోజు బీపీ ఎక్కువైంది.

ఆరోజు కొడుకు కోడలు ఇంట్లోనే ఉన్నారు. కుర్చీలో కూర్చున్నది కూర్చున్నట్లే కిందపడిపోవడమే గుర్తుంది 

"ఆతరువాత కళ్ళుతెరిచిచూస్తే హాస్పిటల్ ఐసియూ వార్డులో ఉంది."

మూతి వంకరగా పోవడం వల్ల ఇకముందు మాటలు స్పష్టం గా రావని నడవడం చాలా కష్టం అనీ ఒక గాజు బొమ్మలాగా తనను చూసుకోవాలనీ డాక్టర్ తన కొడుకు తో చెప్పడం తనూ విన్నది.

భార్యా భర్తలు ఇద్దరూ ఉద్యోగాలు చేస్తారు.తన బాగోగులు చూడడానికి ఇబ్బంది అవుతుంది అని నచ్చజెప్పి "మరోమార్గం" వృద్ధాశ్రమం లో తన స్నేహితుడి తల్లికూడా ఉంది అని ఇక్కడ జాయిన్ చేసారు.

ఇదే నా  నేనుకోరుకున్న జీవితం ….?

ఈ స్థితిలో కన్నకొడుకు దగ్గర లేకపోవడం ఇంత బాధగా ఉంటుందని అనుకోలేదు…..?

ఎంత ప్రేమ గా పెంచాను వాడిని …?

"ఒంటరి మహిళ కు ఈ సమాజంలో ఎలాంటి గౌరవం ఉంటుందో..,?  "అందరి చూపులు తప్పించుకొని మౌనంగా ఎదగాలంటే ఎన్ని ఆటుపోట్లు ఎదుర్కోవలసి వచ్చిందో కొడుకుకు తెలియదా ….?

అయినా ..

వాళ్ళదీ నిజమే వాడు ఆఫీస్ కు వెళ్ళినప్పుడు తనకేమన్నా అయితే ….వాడు తట్టుకోగలడా…?

ఎవరినైనా మనిషిని పెట్టి చేయించాల్సింది కదా ….?

డబ్బుకు ఏమైనా కొదువా….? కాదుకదా…?

వృద్ధాశ్రమం లో వదిలితే ఈకన్నపేగు ఎంతలా విలవిల లాడుతుంది….?

అని పరధ్యానం ఎక్కడో శూన్యంలోకి చూస్తూ ఆలోచిస్తుంది వరలక్ష్మి .

నిశ్శబ్దాన్ని ఛేదిస్తున్నట్లు "ఏమండోయ్ వరలక్ష్మి గారు ఇంకా మీ కొడుకు వచ్చినట్లు లేదు.." అంది 80 సంవత్సరాల సత్యమ్మ 

ఇంకా రాలేదమ్మా వర్షం పడుతుంది కదా అందువల్లే రాలేదేమో లేకపోతే వచ్చే వాడే అంది వరలక్ష్మి.

మధ్యలో కల్పించుకుని " అంతేలెండి మనం మన పిల్లలను వెనకేసుకుని రావాలి లేదంటే మరోవారం వాళ్ళు రాకపోవచ్చు... లేదంటే శాశ్వతంగా మనల్ని మర్చిపోవచ్చు "

అన్నాడు అక్కడే మంచంపై కూర్చున్న 61 ఏళ్ల లక్ష్మయ్య .

"లక్ష్మయ్య గారు అలా నిష్ఠూరంగా మాట్లాడతారేంటీ అంది వరలక్ష్మి."

 ఇందులో నిష్ఠూరం అనే విషయంఏమీ  లేదమ్మా అనుభవం తో చెప్తున్నా.

నావిషయమే తీసుకోండి నేను ఎంతో కష్టపడి ఆస్తులు కూడ బెట్టాను. 

పిల్లలందరి పెళ్లిళ్లు చేశాను.

 నా అంత అదృష్టవంతులు ఎవరూ లేరని అనుకునేవాన్ని ఉన్నట్టుండి ఒకరోజు ఒళ్లంతా వాపులు వచ్చాయి. లేవడం పనులు చేసుకోవడం సాధ్యం కాలేదు. డాక్టర్  ఇది బోధవ్యాధి తగ్గేట్లు లేదు అన్నారు.

 నా కుటుంబ సభ్యులు వచ్చి చూసారు.

ముఖం తిప్పుకున్నారు.అంతవరకూ నేనంటే గౌరవం చూపించే నా కోడళ్ళు నాకెక్కడ సేవచేయవలసి వస్తుందోనని తప్పుకు తిరుగుతున్నారు.

 నా భార్య ఉంటేనన్నా నన్ను చూసుకునేదేమో….!!

 కానీ అది నన్ను వదిలి నా కంటే ముందే వెళ్ళిపోయింది.

నా దర్జా దర్పం అన్నీ నావ్యాధి రావడం తోటే మాయమయ్యాయి.

" మనం ఒక్క నిమిషంలో కోటీశ్వరులం  కావచ్చు ,మరు నిమిషంలో బిచ్చగాళ్ళ మై పోవచ్చు, కానీ జీవితం అనేది ఎవరికోసమూ ఆగదు కదా …."

అందుకే నా పిల్లలకు భారంగా ఉండదల్చుకోలేదు.

 మూడు సంవత్సరాలుగా ఇక్కడే ఇదే గదిలో నా జీవితం అన్నాడు లక్ష్మయ్య.

మరోపక్క చివరగా ఆసనం వేసుకుని టేప్ రికార్డరు లో  పాటలు వింటున్న సుశీలమ్మ వీరి మాటలకు టేప్ రికార్డరు ఆపేసి చేతితో తిప్పుతున్న జపమాలను పక్కనే ఉన్న డబ్బాలో వేసి  ఇలా అంటుంది.

"మీరు ఏం కోల్పోయారని బాధ పడుతున్నారు. మనం ఈ ప్రపంచంలోకి వచ్చినప్పుడు మనం ఏమైనా  తెచ్చామా…? తీసుకొని పోవడానికి ..?"

"ఇప్పుడు ఈ క్షణం ఇక్కడ ఒకే కుటుంబం లాగా ఉన్నాము  రేపు స్మశానం లోకి జారుకుంటాము అంతే కదా …?"

"మనం పోయాక మనవాళ్ళు వచ్చి పిడికెడు మట్టి వేస్తారో లేదో తెలియదు"

వాళ్ళు వస్తే మన ఆత్మ శాంతిస్తుంది. లేదంటే ఈ ఆశ్రమంలో వస్తువు రూపంలో ఒక జ్ఞాపకం గా మిగిలిపోతాం.

ఇదిగో ఈ టేప్ రికార్డర్ లక్ష్మి అనే ఆమెది. ఆ వాల్ క్లాక్ కూడా ఆమెదే వాటిని చూసినప్పుడు ఆమె గుర్తొస్తుంది.

 పోయిన సంవత్సరం ఆమె మరణిస్తే అంత్యక్రియలకు బంధువులు ఎవరూ రాకపోతే ఆశ్రమ నిర్వాహకులు అంత్యక్రియలు  నిర్వహించారు.

తరువాత కూడా ఎవ్వరూ ఆమెకోసం రాలేదు.

ఇప్పుడు  ఆమె లేదు ఆమె గుర్తుగా ఈ టేప్ రికార్డర్ , గడియారం మిగిలాయి. ఆమె  ఎప్పుడూ అంటూ ఉండేది.

" నాకు ఇక్కడ ఉండాలని ఇష్టం లేదు అయినా ముసలితనం వచ్చాక ఎక్కడో ఒకచోట ఉండాలి కదా..!" అందుకే ఉంటున్నాను అనేది.

మధ్యలో మరో వ్యక్తి మాటకలుపుతూ ... నాకు నవలలు చదవడం అన్నా ఆధ్యాత్మిక పురాణ గ్రంథాలు చదవడం అన్నా చాలా ఇష్టం అందుకే ఇక్కడ ఉన్న పుస్తకాలు చదువుతూ

తీరికలేకుండా మనసు పిల్లలపైకి  మళ్లకుండా ఉంటూ ….

మనసులోకి చెడు ఆలోచనలు రాకుండా చూసుకుంటున్నాను. అంది మరో మహిళ శాంతమ్మ.

మధ్య లోనే కేశవయ్య అనే వృద్దుడు కల్పించుకుని "ఇప్పుడు మనం ఈకాస్తన్నా జీవితం అనుభవించి చివరిదశలో ప్రశాంతత కోసం వెతుకుతున్నాం కానీ ...ఆ కానీ అన్నారు మరొకరు.

పుట్టగానే పసిపిల్లలను చెత్తకుప్పలో పడేసి చేతులు దులుపుకుని ఏమీ ఎరుగనట్లు కొత్త జీవితం మొదలు పెడతారే కొందరు కిరాతకులు….అలా అనాథలైపోయిన పసివాళ్ళ పరిస్థితి ఏంటీ….?

మనకు ఆర్థిక స్థోమత బాగానే ఉంది. ఎంతో కొంత జీవితాన్ని అనుభవించాము.ఎక్కడెక్కడి వాళ్ళమో ఇక్కడ సొంతవాళ్ళకన్నా ఆత్మీయులు గా ఉంటున్నాము.

మనలో ఎవరికి ఏమి జరిగినా మన హృదయాలు తల్లడిల్లుతాయి.

అన్నాడు కేశవయ్య.

అయితే ఏమంటారు మనవాళ్ళు రాకపోయినా ఆలోచించవద్దనా మీ ఉద్దేశం అంది సత్యమ్మ .

అలానేనేమీ అనలేదే….! ఎక్కువ బెంగ పడవద్దు అంటున్నాను అన్నాడు.

కొన్ని క్షణాలు ఎవ్వరూ ఏమీ మాట్లాడలేదు.

వరలక్ష్మి కి ఏదో ఆలోచన ఊపిరి పోసుకుంది.

వరలక్ష్మి గారు గొంతు సవరించుకుంటూ అందరినీ ఉద్దేశించి ఏదో మాట్లాడింది అందరూ ఆశ్చర్యపోయారు. నిజమే అనుకుని సంతోషంగా  చప్పట్లు కొట్టారు.

కానీ మనం మా...అంటే రెండేళ్ళో….మూడేళ్ళో….. మరి ఆతరువాత

పరిస్థితి ఏంటీ…? అన్నారొకరు.

మనకు మన నిర్వహణ కోసం ఇచ్చే డబ్బులే ఖర్చు పెడుతున్నాం కదా..

అదీకాక కొంత మొత్తాన్ని బ్యాంకు లో డిపాజిట్ చేస్తాను.

నా తరువాత కూడా నిర్వహించడానికి మీరందరూ లేరా…?

ఉన్న ఈ చివరి రోజుల్లో నైనా తృప్తి గా జీవిస్తాం కదా….అంది వరలక్ష్మి.

అంతలోనే నిర్వాహకులు వచ్చి సర్ ఈరోజు మీవాళ్ళు వచ్చేటట్లు గా లేరు 

బయట చల్లగా గాలి వీస్తోంది...చాలా చీకటి కూడా అయ్యింది రూం లోకి పదండి అన్నారు.

భారమైన హృదయంతో అందరూ వాళ్ళవాళ్ళ రూంలోకి వెళ్ళిపోయారు.

"మరో మార్గం "నిర్వాహకుల సహాయం తో ఖాళీగా ఉన్న ఒకహాలును యాబై పడకలతో సిద్దం చేయించారు.వారి స్వంత డబ్బులతో బెడ్లు ఏర్పాటు జరిగింది.

ప్రభుత్వం వారితో మాట్లాడ్డం వెల్ఫేర్ అసోసియేషన్ వారితో కలిసి 

"జువైనల్ హోం" నుండి కొందరు పిల్లలను ఇక్కడికి తీసుకొచ్చి వారి రక్షణ బాధ్యత చేపట్టడం. వారి చదువు లు ఆ వృద్దులు స్వయంగా చేస్తామని ఒప్పందం కుదుర్చుకున్నారు.

ఆలోచన తనదే కాబట్టి ఓపెనింగ్ వరలక్ష్మి గారితో చేయిద్దామని నిర్ణయం చేసుకుని అంగరంగ వైభవంగా మొదలు పెట్టారు.

నెలరోజులు గడిచాయి.

పిల్లలతో ఆడుకుంటున్న వరలక్ష్మి దగ్గరికొచ్చి  ప్యూన్ "అమ్మ మీ కొడుకు కోడలు వచ్చారమ్మా  మిమ్మల్ని చూడటానికి అనే పిలుపు వచ్చింది. అనగానే ముఖంలో సంతోషం రెట్టింపైంది.

ఇక్కడికి రమ్మని చెప్పండి అంది.

ఉద్విగజ్ఞతతో కళ్ళల్లో నిండిన నీళ్ళు తుడుచుకుంది వరలక్ష్మి .

మనవడు  మనవరాలు పరుగెత్తుకుంటూ వచ్చి ఆమెను చుట్టుకున్నారు.

  అయ్యో తలంతా తడిచిపోయింది వర్షం తగ్గాక రావచ్చు కదా బంగారు అంటూ తన చీర కొంగుతో తలను తుడుస్తూ అంది. 

ఎంతైనా తన రక్తం కదా …..అని మనసులోనే అనుకుంటూ

కొడుకు ని దగ్గరకు రమ్మని నుదుటన ముద్దు పెట్టుకుంది. కోడలి తలని నిమిరింది.

మాట్లాడుతున్నంతలోనే ఆశ్రమం లోని పిల్లలు నానమ్మా అంటూ కొందరు అమ్మమ్మా అంటూ కొందరు వచ్చి తలా ఒక చేయి పట్టుకొని లాక్కుపోసాగారు.ఒరేయ్ ఒరేయ్ నాకు నడవడం సరిగా రాదు కిందపడతానురా .,..బడవా అంటూ వాళ్ళల్లో కలిసిపోయింది.

నెలరోజుల్లో ఆపిల్లలకు బంధాలు బంధుత్వాలు ఎవరిని ఏమని పిలవాలి అనే విషయాలను బోధించారు.

తల్లి అలా వెళ్ళిపోయే సరికి

"కొడుకు మనసు కలుక్కుమంది"

"తన తల్లి మనసు ఇలాంటి సుతోషాన్నే కోరుకునుంటుంది కదా….!"

నేనెందుకు ఆలోచించ లేకపోయాను ….? 

తనను తాను ప్రశ్నించుకున్నాడు…

అమ్మ తనను ఎంత ప్రేమగా పెంచింది…!

తనే లోకంగా బ్రతికింది. 

చివరి రోజుల్లో అమ్మను ఇక్కడ వదలడం సరికాదు కదా…?

తనేం చేస్తున్నాడు….

అని తనలో తానే మధన పడుతున్నాడు.

 అక్కడ కాసేపు గడిపి తల్లిని చూస్తూ తనుచేసిన తప్పును తెలుసుకున్నాడు.

అమ్మా ……

ఒక్కసారి ఇలారా...అంటూ చేతులు పట్టుకుని ఆమె గదిలోకి తీసుకెళ్ళాడు.

రెండు చేతులు పట్టుకుని...

నన్ను క్షమించమ్మా ఇంటికెళ్దాం పదా ….!

నీ మనవడు మనవరాలు తో ఆడుకుంటూ నీకు నచ్చినట్టు ఉందువు గానీ అన్నాడు.

నన్నుకూడా క్షమించండి అత్తయ్యా ….మీ ఆరోగ్యపరిస్థితి చాలా ఇబ్బందిగా ఉంది కదా  ఇక్కడైతే క్షేమంగా ఉంటారని అనుకున్నాం కానీ పిల్లలతో గడపడమే మీకు ఆరోగ్యం అని గ్రహించలేకపోయాము అన్నారిద్దరూ ….

రా నానమ్మా అంటూ పిల్లలు చేయిపట్టి లాగారు.

వారి తలపై నిమురుతూ బంగారుకొండలు రా మీరు నా వరాలమూటలు.

నుదుటన ముద్దుపెట్టుకుని….

మీరు ప్రతీవారం ఆడుకోవడానికి ఇక్కడికి రండి అప్పుడప్పుడూ చూసి వెళ్ళండి. ఇక్కడ బోలెడు మంది అన్నలు అక్కలు ఉన్నారు...వాళ్ళదగ్గర బొమ్మలు కూడా ఉన్నాయి.అంది వరలక్ష్మీ. ముఖాలు మాడ్చుకున్నారిద్దరూ.

 కొడుకు దిక్కు తిరిగి నన్ను బలవంతపెట్టకండి నాన్నా….

నిర్ణయం తీసుకున్నాను. ఒక బాధ్యత తలకెత్తుకున్నాను.

నిన్ను పెంచి పెద్ద చేయడం లో అనుభవం సాధించాను.

మీరు ఎప్పడూ ఆనందంగా ఉండాలి. మా అంటే రెండేళ్ళో నాలుగేళ్ళో అంతేగా నేను జీవించేది. నాకెలాగూ పెన్షన్ వస్తుంది.

దానితో ఈనాలుగురోజులు ఇక్కడే గడిపేస్తాను.నన్ను ఇబ్బంది పెట్టకండి బాబూ...అంది.

 తన వల్ల తల్లి హృదయం ఎంతలా గాయపడిందో అర్థం చేసుకున్నాడు కొడుకు.

 ఇక్కడే నా ఆనందం దాగివుంది ఒక నిర్ణయం జరిగిపోయింది.

జీవితం ఆనందమయం చేసుకోవడానికి" మరో మార్గం" వెతుక్కున్నాను అని స్థిరంగా అంది వరలక్ష్మీ.

​

హైదరాబాద్

+91-9985525355